İki Firma Biri “G”, diğeri “V” bir de işin sahibi “T” müşterisi var. Üç bilinmez.

Firma olarak bir işi almak için potaya giriyorsunuz; bu işi almaya aday iki firma var. Biri “G”, diğeri “V”. Bir de işin sahibi ve işi verecek olan “T” müşterisi var. Üç bilinmez.

1. G firması kağıt üzerinde büyük, ihale konusu işten anlamıyor, ihaleyi aldığında işi doğru düzgün yapamayacağı belli. Fiyatı çok yüksek.

2. V firması diğer firmaya göre küçük, ihale konusu işte en iyilerden, ihaleyi kazandığında mevcut işi çok iyi noktaya getireceği belli. Fiyatı da G firmasına göre yarı yarıya.

İhale Sonucu:

İş G firmasına veriliyor. G firması işi aldıktan sonra, V firmasından uzman transfer ediyor. Konu kapanıyor.

T müşterisi mutlu, G firması mutlu, Uzman mutlu…

Bu kadar mutlululuğun olduğu bir tabloyu bozmak olmaz değil mi?

V firması mücadeleye devam…

Dip Not

‘Başarıya giden her yol mübahtır’ söylemini doğru bulmuyorum; dini öğretiler ile düzenli olarak beslenen ve terbiye edilen etik değerlerim her zaman önce gelir. Yukarıda ifade ettiğim yaşanmış olayın kazananı yoktur; kelebek etkisi yaratır, sistemin tedarik zincirine zarar verir, uzun vadede kalitesiz hizmetten ve sistemden kaynaklı toplumun yaşam standartını aşağıya çeker, ülkenin rekabetçi gücünü zayıflatır. Önce insan, sonra ekosistem, en son etik değerler çerçevesinde rekabet herkese kazandırır… Masa başı ilişki yönetimi ile sonuç almak tercih ettiğim bir model değil. Sonuç olarak bilişim sistemleri konuşarak iyileştirilmediğinden; bize de her zaman ihtiyaç olacağına inanıyorum 🙂